Harun Öz | Kaldırımlar Şiiri Seslendirme
Necip Fazıl
Kısakürek
Kaldırımlar-1
Sokaktayım,
kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum,
arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa
saplanan noktasında,
Sanki beni
bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül
rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin
bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda,
yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim,
biri de serseri kaldırımlar.
İçimde damla
damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her
sokak başını kesmiş devler...
Üstüme
camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil
çekilmiş bir âmâ gibi evler.
Kaldırımlar,
çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar,
içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar,
duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar,
içimde kıvrılan bir lisandır.
Bana düşmez can
vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu
kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah
olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık
sokakta bitmesin yolculuğum!
Ben gideyim,
yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan
aksın, bir sel gibi fenerler.
Tak, tak, ayak
sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer
tâkı, gölgeden taş kemerler.
Ne sabahı
göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size
kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir
yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
Örtün, üstüme
örtün, serin karanlıkları.
Uzanıverse
gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi
taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar
kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse,
kaldırımların kara sevdalı eşi...
Ağzınıza, yüreğinize sağlık hocam. Şiir, ses ve müzik uyumu ancak bu kadar güzel olabilirdi. Mest ettiniz👏
YanıtlaSil