Ebrar Sultan Özdoğan | YÜZ’LEŞ
(Dinlemek için tıklayınız ) Yalnızlığa yeniden şükrettiğim bir gün oluyordu. Şuramda -tam kalbimin ortasında- bir şey vardı, haykırmadan kapanmayacak bir yara. Nasıl acısı dinerdi bilmiyorum duracağa da benzemiyor zaten. Zihnime sokulan birtakım düşünceler zorluyordu aklımı. Neden herkes böyleydi? Nedendi dinleyip sorgulamadan muhakeme çabası? Ya da böyle olmaya mı dayatılıyorduk? Komplike hayatım refaha kavuştuğu zaman mı düzelecekti bu muamma? Ruhuma saplanan hafakan acıma daha da şiddet verdi. Aradan geçen zaman sakinleşip düşünmeme müsaade etti. Çıkıp havayı solumak aban iyi gelecekti anlaşılan. Serpilen rüzgar duyulmayan çığlıklarıma destek oldu. Oturup bir banka gözden geçirdim buruk kalbimin yaşadıklarını. Duygularıma tarif olan atmosfer ışık tuttu adeta en ince sızılarıma. Belki de bu ışığın soğrulması gerekiyordu başkalarından soğumadan. Çevremde olup bitenlerden bi haber; boş gözlerle, varlığının bir şey kazandırmadığı yokluğunun ise hiçbir şey kaybettirmeyeceği insanlara